‘In besloten kring.’ Dat was de wens van Louk als het ging over zijn afscheid. Ze zeggen toch alleen maar goeds over de doden, was zijn mening. “Maar we konden zo’n publiekfiguur toch niet stilletjes laten gaan”, zegt Floortje. Zij doet samen met haar zus Maartje en namens haar andere zus Babs en broer Martijn het woord over Pa. Zo wordt hij steevast door hen genoemd. Ook niet in de kerk? Floortje: “Als Pa in de kerk werd gezien zei men: ‘Stao de kerk te koop? Hoezo dè? Daor zit d’n Appel’.”

Pa had een ongekunstelde eigenwijze van leven, zowel zakelijk als privé, verwoordt Maartje de aanpak van Louk. “Soms een beetje drammerig, overtuigd van zijn visie. Door zijn persoonlijke aanpak, het lezen van mensen en standvastigheid zag Louk als makelaar kans om de diepgaande woonbehoeften van klanten naar boven te halen. Daarvoor waren zij hem na een geslaagde koop of verkoop meer dan dankbaar. Ook humor en sfeer ontbraken niet in zijn aanpak. Zijn betrokkenheid bracht hem niet alleen bekendheid maar ook een enorm draagvlak in zijn geliefde Goirle en daarbuiten.

Thuis werd in een warm gezin genoten van een borrel en gekookt. Tot het laatst kookte Louk voor zichzelf, zijn gezin en zijn gasten. Maartje: “Ook al liet de gezondheid hem in de steek, Pa was niet vatbaar voor het advies dat er ook lekkere kant-en-klaar gerechten te koop zijn.” Je hoort het hem zeggen: ‘Laot dè mar aon mèn over!’

Louks ‘eigenwijze vorm van leven’ kwam ook in de relatie met vrienden tot uiting. Hechte vriendschappen waren levensbestendig. Als voorbeelden worden genoemd een vriend , die hij vanaf de kleuterschool kent, maar ook zijn hockeymaten van Forward Veteranen C. Allemaal door dik en dun. Er vielen weleens woorden maar die gingen snel op in een sfeervol samen zijn. “Het kwam altijd goed”, zegt Maartje. Over het verenigingsleven gesproken, Louk heeft zich vele jaren ingezet voor de Goirlese IJsclub ’t Bankven. Hij verdiende er de status Erelid. Op Bankven was het Erelid meer dan op zijn plek. Het was zijn schoonvader die aan de wieg stond van zijn passie ‘de natuur’. Onder meer vissen en kievietseieren zoeken, de kinderen van Louk groeiden er mee op. “Uren kon Pa genieten van de vogels in zijn tuin.” Louk wilde geen bloemen bij zijn afscheid. In plaats daarvan liever donaties aan de Vogelbescherming en het ophangen van vogelhuisjes, wat onder meer op Nieuwkerk wordt gedaan.

En dan komen vanzelfsprekend uiteraard ook zijn favoriete land Frankrijk en zijn Amerikaanse limousine ter sprake. “Hij kwam nooit anoniem”, lacht Floortje. Het mag duidelijk zijn dat Goirle een markante inwoner verliest. Een met een meer dan Bourgondische inslag, in alle facetten een mensenmens. Of zoals het op een van de vele condoleancekaarten staat: ‘het is het afscheid van een bohemian’, iemand met een hele, bijzondere levensstijl.

(WdeV)

Foto’s Jelle Verheijke