Dankzij Kees van Bohemen kom ik in contact met Ahmad Muhammad. Ahmad (55) is een van de bewoners van het voormalige Missiehuis, de Goirlese noodopvang aan de Tilburgseweg. We spreken af om 10.00 uur. In de eetzaal biedt hij me ontbijt aan, maar een kop koffie volstaat. We praten ruim een uur met elkaar, ik maak kennis met een interessante man, wat een verhaal! Zijn dochter Noor (14) is naar school, naar het internationale schakelcollege in Tilburg; zijn zoon Murad (11) naar bs De Kameleon, hier in Goirle. Zijn vrouw met de jongste zoon zijn ondergedoken ergens in Pakistan. Zij hopen dat ze zich kunnen verenigen met de rest van het gezin. Ahmad is statushouder, d.w.z. dat zijn asielaanvraag is toegekend: hij en zijn gezin mogen in Nederland proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Waar is onbekend. Ahmad is goed op de hoogte van de schaarste aan woonruimte. Als er woonruimte is – ergens in Nederland – heeft het zin om werk te zoeken. In het onderstaande enkele fragmenten van ons gesprek dat in het Engels gevoerd werd.

Door Ben Loonen

Dreiging en vlucht

Ahmad is een man van de pen. Hij schreef columns en journalistieke stukken voor Pakistaanse media, hij vertaalde boeken uit het Engels in het Urdu en Arabisch, hij schreef brieven aan Wladimir Poetin, Donald Trump, Antonio Guteres, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Hij is aanhanger van de Ahmadiyya-beweging, een moslimtak die niet erkend wordt door de hoofdstromen van de islam en daarom gediscrimineerd wordt. Ahmadiyya’s zijn religieuze alleseters en zeer verdraagzaam: de koran, de bijbel, de geschriften van hindoeïsme en boeddhisme bevatten allemaal wijsheid en richting: vrede op aarde. Ahmad is door zijn kritische artikelen een slachtoffer geworden van het vrije woord. Jarenlang werd hij bedreigd. Toen zijn kinderen gevaar liepen gekidnapt te worden was voor hem de maat vol. Het advies van zijn religieuze leider was: wegwezen. Met het hele gezin bleek onmogelijk. Zijn vrouw zei: ga maar met de twee oudste kinderen, laten we hopen dat we ooit verenigd worden. Zij vlogen naar Schiphol, meldden zich in Ter Apel, werden ondergebracht in Zevenbergen en Ruckven en ten slotte in Goirle.

Vriendelijkheid

In Ter Apel (2022) was het tjokkevol, de kinderen moesten buiten op de grond slapen. Hij smeekte een politieagent om binnengelaten te worden. Hij beschrijft me de agent: een grote, forse man met een strenge blik, maar hij had tranen in zijn ogen toen hij ons zag, toen hij de kinderen zag liggen. Hij liet ons toe, gaf ons lakens, dekens en voedsel. We hadden niets. In Zevenbergen en Ruckven ontmoette hij ook vriendelijke mensen, en vond hij het tijd worden om zijn dankbaarheid te uiten, hij is per slot van rekening een man van de pen. Hij schreef naar De Bode en naar De Stem. Een journalist van De Stem benaderde hem en tekende zijn verhaal op. Ook in Goirle ontmoette hij vriendelijke mensen: mensen uit de buurt, mensen die vrijwillig hun diensten aanbieden, de burgemeester die belangstellend een uur naar hem luisterde. Van Stappershoef regelde – op verzoek van Ahmad – planten. Als hij me door het huis leidt zie ik overal in de gangen grote planten staan, die de gestrengheid van de kloostergangen verzachten en een huiselijk aanzien geven; Ahmad zorgt voor die planten. Hij werkt ook in de groentetuin waar binnenkort de schop in moet: spitten en zaaien. Het bord aan de poort van de tuin is gemaakt door zijn zoon.

Waarom Nederland?

De ouders van Ahmad waren hoogopgeleide professionals, maar zijn grootouders waren boeren. Ahmad herinnert zich de landbouwwerktuigen, oogst- en dorsmachines en combines, waarop Holland stond. In een atlas zocht hij waar dat mysterieuze land met die geweldige landbouwmachines lag. Topografie voor het jonge kind. Toen hij als jongeling hockey speelde, leerde hij de Nederlander Floris Jan Bovelander kennen (twee medailles op drie Olympische spelen) die de strafcorner tot een specialiteit wist te maken en waar Ahmad veel van opstak. De leider van de Ahmadiyya heeft in Nederland een verblijf. Toen hij moest vluchten uit Pakistan was Nederland het uitverkoren land, daar twijfelde hij geen moment aan.

Oproep tot vrede

Ahmad richt zich – zoals gezegd – tot de leiders van de wereld, en roept hen op tot vrede. Je zou denken dat die brieven onbeantwoord blijven maar zo is het niet. Hij krijgt overal antwoord op, zelfs van Poetin die Ahmads gedachten interessant vond. Trump heeft hij zelfs ontmoet. In 2015 was Ahmad in de V.S. en had de grootste moeite om het land binnen te komen (met die namen, 9/11). Hij had tegen de douane-ambtenaar gezegd: “In Pakistan heb ik de grootste moeite met mijn namen, en nu hier in de V.S. ook! Ik ben een Amadiyya, ik heb niets kwaads in zin. Mijn doel is om mezelf in dienst te stellen van de mensheid en het is mijn plicht, mijn geloof, mijn inspiratie. Mijn motto is: liefde voor iedereen, niemand haten.” De ambtenaar had er mee moeten lachen, en liet hem toe. In 2017 kreeg hij een ontmoeting met Trump; hij vertelde van zijn ervaring in 2015 en Trump had gezegd: Ahmadiyya are good people, you are welcome. Ahmad vond Trump vriendelijk en toegankelijk. Zijn open brief aan Guteres beslaat maar liefst 1400 woorden, meer dan dit hele artikel, dus die kan ik hier niet opnemen. Hij heeft nog geen antwoord, want de brief is pas de deur uit. Hij zal me die brief mailen. Hij bevat in feite een oproep aan alle wereldleiders om tot vrede te komen.

Hoop?

Ahmad heeft hoop dat het goed komt met de wereld. Waarop is zijn hoop gebaseerd? Hij weet ook wel dat de wereldleiders niet bepaald de indruk geven dat ze het kunnen bewerkstelligen. En de atoomknop is veelal onder de duim van monkeys. Maar hij weet zeker dat de overgrote meerderheid van de gewone mensen in heel de wereld vrede willen, en als al die mensen willen dan moet dat toch kunnen. Ik wil het, jij wilt het, dus …

Intussen gaan zijn kinderen hier naar school, de zoon speelt bij GSBW en hijzelf en zijn dochter spelen badminton in De Haspel. Ergens in Nederland moet er toch een huis zijn, ergens een baan voor de talentvolle, ervaren Ahmad, en eens een gelukkige hereniging met zijn vrouw en jongste zoon...