‘ALS DE SCHOOL LEEFT, BEN IK NIET DOOD’
Of Lucie (53) niet eens een keer een podium kon krijgen in het Goirles Belang vroeg iemand me. Van hieruit een school aansturen in Madagaskar is geen sinecure. Hoe doet ze dat en waarom? Nieuwsgierig naar deze vrouw en haar beweegredenen zat ik plotsklaps bij haar thuis aan tafel. Pen in de aanslag.
DOOR WILMA ROBBEN
Lucie vertelt
“Mijn vader was onderwijzer en richtte in ons dorp een school op. Daarnaast was hij boer. Elke dag, na schooltijd hielp hij mijn moeder op de boerderij. Hij onderwees niet alleen lokale kinderen, maar ook ons, zijn eigen kinderen. Toen hij ouder werd en geen lessen meer kon geven, raakte de school in verval en werd uiteindelijk gesloten. In 2016 overleed hij op 91-jarige leeftijd.” Wat Lucie goed in haar oren knoopte waren zijn laatste woorden: ‘Als de school leeft, ben ik niet dood.’
Al bijna dertig jaar woont Lucie in Nederland. In 1995 ontmoette ze haar partner Roel in Antwerpen. Daar paste ze op de kinderen van haar zus. De liefde zorgde ervoor dat Lucie haar geboortegrond in Madagaskar vaarwel zei en net als de zus in België, de grote overtocht waagde. Ondertussen woont ze alweer negen jaar aan de Bergstraat in Goirle nog steeds met Roel en inmiddels twee volwassen zonen Levi (20) en Justin (19).
Tijd voor actie
“In 2022 was ik terug in Ambatomalama-Ambositra - mijn geboorteplek - voor de begrafenis van een broer. Ik liep langs de school die niet alleen veel had betekend voor mijn vader, maar voor de hele gemeenschap. Het gebouw stond er verlaten bij. Dat raakte me. Ik zag ook hoe de omgeving waar ik ben opgegroeid drastisch was veranderd. Bomen waren verdwenen, gekapt voor eigen gebruik of voor de verkoop van het hout. De rivier waar wij speelden, was opgedroogd. Veel kinderen gingen niet naar school en de bevolking leek armer, ondanks het bezit van grond. Kennis en techniek om die grond vruchtbaar te maken, ontbraken.” Lucie kon het niet langer aanzien en besloot actie te ondernemen.
Voldoening
Gelukkig vond ze de vrouw van een andere broer bereid om een begin te maken met het onderwijzen van een kleutergroep (groep 0-1). Daarvoor stelde Lucie een kamer beschikbaar van haar huis daar ter plekke. Tegelijkertijd werd er gewerkt aan het opknappen van het verwaarloosde schoolgebouw. Het salaris van de schoonzus en de kosten van de renovatie en inrichting van het gebouw betaalt Lucie uit eigen zak. Inmiddels zijn er twee lokalen met schoolborden en behalve een kleutergroep ook een groep 2-3 en een groep 4. De school huisvest momenteel 92 leerlingen en 4 leerkrachten.” Trots toont Lucie foto’s en filmpjes van de kinderen en het schoolgebouw. “Hier haal ik veel voldoening uit en ik krijg er energie van”, zegt Lucie. “En dan moet je weten dat de resultaten van de onze leerlingen vaak beter zijn dan die van de leerlingen van de dorpsschool.”
Doel
Waar Lucie naar streeft is dat er bij de ouders, veelal landarbeiders, een proces van bewustwording op gang komt. Ook zij zullen een steentje moeten bijdragen. “De bevolking groeit enorm. Mijn nichtje heeft 12 kinderen en de welvaart neemt af. Vijftien jaar geleden was Madagaskar het meest welvarende (ei)land van Afrika. Het is net zo groot als Frankrijk en de BENELUX bij elkaar met in totaal bijna 30 miljoen inwoners. Het politieke systeem is corrupt. De uitslag van de verkiezingen staat bij voorbaat al vast.” Het gaat Lucie aan het hart haar land van herkomst zo te zien afglijden.
Daarom ging ze ook op zoek naar een deskundige die de ouders van de kinderen leert hoe ze de oogstopbrengst van hun land kunnen verbeteren. Via Facebook vond ze die. “Zo worden niet alleen de kinderen geholpen, maar helpen we de hele gemeenschap om zichzelf te redden.”
10.000 koffiebomen
De ambitie van Lucie reikt verder. Ze wil de school uitbreiden en samen met de kinderen koffiebomen planten. Lucie: “In de komende jaren verwacht ik dat er meer kinderen bij zullen komen. Elk kind krijgt van mij 20 koffiebomen, die over vier jaar koffiebonen zullen produceren. Deze kunnen ze verkopen om hun schoolgeld te betalen. Dit project is echter niet alleen voor hun eigen gewin: in ruil voor deze bomen planten zij nieuwe bomen in de omgeving die kaal werd door ontbossing.”
Handje helpen
De afgelopen twee jaar financierde Lucie alles alleen, maar mocht je je aangesproken voelen en haar een handje willen helpen dan kan dat op verschillende manieren. Bijvoorbeeld in de vorm van lesmaterialen, zoals werkende laptops en tablets te doneren. Ze gelooft er sterk in dat onderwijs de sleutel is tot het verbeteren van de wereld. Uiteindelijk hoopt Lucie de hele gemeenschap te kunnen begeleiden naar financiële zelfstandigheid, zodat die zelf in staat is om de school te onderhouden en te financieren.
Wie Lucie wil steunen kan een e-mail sturen naar het volgende adres: