door Nico de Beer

Twintig jaar geleden leverde - de toen 30 jarige tennisster Monique de Beer uit Riel - een heel bijzondere prestatie, door in 2004 op de Paralympische Spelen in Athene, brons te winnen en in 2008 werd het sporttalent in het Italiaanse Cremona zelfs wereldkampioen. “Riel” was stomverbaasd toen ze hun dorpsgenoot op de tv zagen schitteren. De Rielse Monique de Beer, dochter van de bekende voetbalkeeper Ad de Beer, presteerde als topsporter op wereldniveau bijzonder. Monique was destijds niet echt bekend in de regio. Eerder was ze zaalvoetbalcoach bij SK Konica/Primeur waar zij gepassioneerd jeugdige VOAB-voetballers coachte. Over haar fysieke handicap waar ze vanaf haar 17e levensjaar mee kampte, is ze terughoudend. Echter de feitelijke geestdrift om ook met beperkingen tot het uiterste te presteren, dat was waar Monique de Beer in uitblonk!

Buitenspelen en vooral veel voetballen met de jongens uit de buurt op het veldje in de Ronsel. Dat was echt de passie in haar jeugdjaren. Het is dan ook vrij logisch dat ze vervolgens op jeugdige leeftijd ook schitterde bij de voetbalvereniging Riel. Dat het sporten echt in haar genen zit, bleek tijdens de periode op de middelbare school. Naast haar fanatieke voetbalactiviteiten werden tennis en volleybal ook op haar conto bijgeschreven.

“Dat was echt een mooie en vooral leuke tijd”, blikt Monique terug. Jammer genoeg kwam er abrupt een einde aan haar sportieve leventje. Wel heb ik daarna mijn energie gestoken in het coachen van jeugdige VOAB-voetballers bij zaalvoetbalvereniging Konica. Het creëren van een goede teambuilding is eigenlijk wel het belangrijkste.

Ondanks mijn fysieke beperkingen was ik er erg op gebrand om opnieuw te gaan sporten. Ik ging eens kijken bij Pellikaan in Goirle. Daar kon ik op zaterdag aansluiten bij het rolstoeltennis. Al snel kreeg ik door dat die sport perfect bij mij paste en dat ik het plezier in de sport weer beleefde als vanouds. Dat heeft ertoe geleid dat ik in Oosterhout bij coach Piet Hermans, een treetje hogerop ben gaan tennissen”. Ook daar ging het crescendo met de prestaties in het rolstoeltennis van Monique, zodat de bondscoach het snel opkomend talent uitnodigde voor het Nationale team.

“Natuurlijk was ik zeer vereerd en blij verrast. En, ja ik ben apetrots op mijn bronzen medaille behaald op de paralympisch spelen in Athene en de gouden plak op het WK in Italië. Ik heb topsport tien jaar gepassioneerd gedaan, maar toen vond ik het echt welletjes. Als ik terugkijk was het wel heel mooi, maar ook vooral heel zwaar. Toentertijd moest je de sport bedrijven naast je reguliere werk. Dat betekende dat ik normaal werkte, daarna trainde en vroeg naar bed ging om ‘s morgens weer fit te zijn. Betreft de vergoedingen was het geen vetpot. Een voorbeeld: Ik weet nog goed dat ik in Japan op een toernooi 1000 euro verdiende, echter dat was niet eens voldoende om er de reis van te betalen. Gelukkig is dat nu heel anders en zijn alle faciliteiten veel beter.

Tegenwoordig is het veel beter en professioneler geregeld. Onze oud-dorpsgenoot Amanda Hopmans is nu sinds kort de bondscoach. Pas kwam ik haar nog tegen bij de Boerenschuur. Ze heeft ook de Nederlandse wereldtopper Diede de Groot gecoacht”.

Tenslotte vraag ik aan Monique of ze nog een leuke anekdote weet van haar bijzondere tenniscarrière. Dan lacht ze; “Zoals gebruikelijk werden de medaillewinnaars na de Paralympische Spelen door Koningin Beatrix op het paleis feestelijk ontvangen. Maar toen ik ‘s avonds in Riel terugkwam, zag ik overal vlaggen hangen. “Zou er iemand van het Koningshuis jarig zijn”, was mijn eerste gedachte voor ik besefte dat het toch echt voor mijn persoonlijke prestatie geregeld was…”

Nu ruim twintig jaar later woont Monique met haar partner Marcel en hond Tess met genoegen in haar gelijkvloerse woning in Riel. Twee jaar geleden is ze om medische reden gestopt als docent Nederlands. “Het is erg fijn om je dag zelf in te kunnen delen. Als het een beetje goed weer is, trekken we er op uit, want ik geniet erg van de Rielse natuur”.