‘Neem toch de mensen mee in het proces!’

Bedenkingen bij de plannen inzake het voormalige Missiehuis

Een hoogste actueel en acuut onderwerp: de plannen van de gemeente met betrekking tot het voormalige Missiehuis. Het gebouw heeft in de afgelopen tijd gediend voor de tijdelijke noodopvang van vluchtelingen. Dat is soepel verlopen. Het contact met de buurt is prettig en er is geen overlast. De bewoners van het Missiehuis voelen zich thuis in Goirle. Deze noodopvang loopt voorlopig door tot 1 mei 2025.

Maar vanaf mei zal er naar verwachting veel veranderen. Tijdelijk wordt permanent en 70 vluchtelingen worden 150 asielzoekers en statushouders. Over die veranderingen maken diverse omwonenden zich grote zorgen en drie van hen, Nicole, Ellen en Lauren, wilden dat graag toelichten. Ik toog derwaarts en noteerde.

door: Norbert de Vries

Wezenlijk andere situatie

Nicole steekt van wal: ‘Wat mij bijzonder steekt is het feit, dat wij pas uit de tekst van de uitnodigingsbrief voor de ‘bewonersavond op 11 december 2024’ konden opmaken dat er een belangrijke verandering op til was. En dat daarover op al heel korte termijn (in eerste instantie op 4 februari) door de raad een besluit zou worden genomen. De gemeente moet al maandenlang met de voorbereidingen bezig zijn geweest (onderzoek naar mogelijke locaties, overleg met de eigenaar van het pand, met het COA, enz.), en op de valreep, op het moment dat alles al in kannen en kruiken lijkt te zijn, worden wij gehoord. Ik vind, dat je de omwonenden dan niet serieus neemt. Wij hadden graag in een veel eerder stadium bij de plannen betrokken willen zijn. Ik zou zeggen: neem toch de mensen mee in het proces! Dan creëer je draagvlak. Want het gaat hier niet om een lichte aanpassing; nee, het betreft hier een wezenlijk andere situatie!’

Rode Kruis of COA

‘Momenteel’, zegt Ellen, ‘zijn er gezinnen gehuisvest, en er is sprake van een goede, menselijke begeleiding door de medewerkers van het Rode Kruis. Zou het beheer straks overgaan naar het COA, dan wordt de insteek ineens veel zakelijker, administratiever, en veel ‘functioneler’. Ik bedoel: het Rode Kruis zet zich in vanuit haar missie van niet alleen hulp bieden, maar ook mensen met elkaar in contact brengen, bruggen bouwen en respect bevorderen. Het COA daarentegen is gewoon een grootschalig uitvoeringsorgaan dat vooral oog heeft voor het zo efficiënt mogelijk onderbrengen van grote aantallen asielzoekers en vluchtelingen. Meer oog voor de cijfers dan voor de mensen dus. Voor Goirle betekent die COA-aanpak dat er dan waarschijnlijk ook veel alleenstaanden zullen worden gehuisvest. Bovendien is de begeleiding veel afstandelijker. Kijk maar eens naar de problemen die zich links en rechts in ons land voordoen bij AZC’s. Het zijn vooral de alleenstaande jongemannen die de overlast veroorzaken.’

Fuik

‘Tijdelijke noodopvang of een permanent azc, dat is een enorm verschil, maar het college doet het voorkomen of het bijna hetzelfde is. In de uitnodiging voor de bewonersavond wordt het doel van de bijeenkomst beschreven als het ‘in gesprek gaan over de mogelijkheden om asielzoekers te blijven opvangen in het Missiehuis’. Maar vaste huisvesting en/of een eventueel permanent AZC onder leiding van het COA is een wezenlijk andere situatie dan de tijdelijke opvang voor gezinnen die tot nu toe in het Missiehuis plaatsgevonden heeft. In een brief aan het college hebben de buurtbewoners die stap van tijdelijk naar permanent omschreven als een fuik. Permanent is, gelet op de belangrijke verschillen in de daaraan verbonden consequenties, geen logische vervolgstap op tijdelijk.’ Aldus Lauren.

Uitstel van het besluit?

De dames pleiten voor een jaar uitstel van het door de gemeenteraad te nemen besluit. Die wens was ook op de bewonersavond op 11 december al te horen. Uit het door de gemeente opgestelde verslag van die bijeenkomst citeer ik: ‘Het geconstateerde draagvlak staat of valt met een goede informatievoorziening vanuit de gemeente, het tijdig betrekken van de omgeving en het nemen van voldoende tijd voor de besluitvorming. Dit geluid kwam in alle groepen terug. Opgeroepen werd tot het opschuiven van de besluitvorming, en het tussentijds consulteren van de omgeving zodra duidelijker is aan welke invulling het college denkt.’

Lauren voegt daaraan toe, dat – zie Syrië en binnenkort mogelijk ook Oekraïne – de mondiale ontwikkelingen mogelijk nopen tot een pas op de plaats. Het is immers denkbaar dat grote groepen Syriërs en Oekraïners zullen terugkeren naar hun thuisland. En hoeveel opvangplaatsen zijn er dan nog nodig? En wat Goirle betreft: zijn er in onze gemeente wellicht meer kleinschalige alternatieven voor het Missiehuis als opvanglocatie? Kleinschalige huisvesting en begeleiding zouden toch de voorkeur verdienen met het oog op integratie?

De kosten

Het college heeft recentelijk een brief geschreven aan minister Faber: zij moet garant staan voor de te maken kosten, voor álle kosten. Goirle heeft begrepen dat het straks per persoon per nacht een vergoeding krijgt, maar dat die 25 procent lager ligt dan wat de noodopvang nu kost. En dan zou dat kunnen betekenen dat de gemeente geld bij moet leggen. Maar voor dat financiële avontuur voelt Goirle helemaal niets.

Tijdsdruk

Het huurcontract met de eigenaar van het Missiehuis loopt op 1 mei af. Is er dan duidelijkheid en ligt er dan een raadsbesluit? Misschien niet. De dames zeggen, dat er bij de omwonenden geen bezwaar zal zijn tegen een voortzetting van de tijdelijke noodopvang, in eerste instantie weer voor een half jaar.