Tekst van de Columnade van deze week is geschreven door Jacqueline de Rooij.

Abusievelijk staat deze week de verkeerde naam van de schrijver bovenin de tekst vet gedrukt. Onze excuses.

Op het moment van schrijven ben ik op de valreep nog net 49 jaar. Op het moment van publicatie ben ik net 50. Jazeker, ook ik tik ‘m aan, mijn halve eeuw op deze aardbol. Dankbaar dat ik deze leeftijd mag bereiken en ook een beetje melancholiek denk ik terug aan de tijd die als een lichtflits voorbij lijkt te zijn gegaan. Ik blijf tijd een betrekkelijk begrip vinden. Want in een lange wachtrij staan, of wachten op het moment dat we minstens een week lang achter elkaar echt lente temperaturen en zonnetje houden lijkt aan de andere kant dan weer ellenlang te duren. En het idee dat ik al vijftig lentes heb gehad maar de kans groot is dat ik er geen vijftig meer mee zal maken, zet je toch aan het denken dat ik misschien wat meer van de koude winter moet gaan genieten.

Wijsheid komt met de jaren. In een halve eeuw zou je veel wijsheid vergaard kunnen hebben. Dat is zeker waar, al noem ik mezelf echt geen allesweter. Nog steeds leer ik elke dag bij. Zo heb ik pas geleerd via youtube hoe ik mijn inbouwkoelkast demonteer en van een fijne leermeester hoe je de nieuwe koelkast terug inbouwt. Om zo maar iets te noemen.

Aan de andere kant komt ouderdom met gebreken. Dat is ook zeker waar kan ik intussen beamen. Het voelt alsof ik in een overgang zit, van jong naar oud. En dat komt niet alleen door ‘de overgang’. Maar ook door bijvoorbeeld mijn grijze haren die ik nog steeds elke maand probeer weg te moffelen door het ruim in te smeren met een kleurtje. Maar mijn rimpels verraden aan de andere kant genoeg. En ow, wat is het jammer dat ik ook weer zoveel vergeet van dat wat ik ooit heb geleerd of heb gedaan. Gelukkig hebben we de foto’s nog, denk ik dan wel eens.

Maar goed, 50 it is. Wat kan nog wel en wat kan nog niet als je vijftig bent? Hoe kort of lang mag je jurk en rok nog zijn? Een kennis vertelde ooit dat zij vond dat korte mouwen na je 40e écht niet meer kunnen. Ik deel die mening niet en overtreed die regel dan intussen al bijna tien jaar. Je leeftijd is een getal. Waarom zou je je niet gedragen naar hoe jij jezelf voelt? Tot op zekere (knie)hoogte dan.

En hoe ik mezelf voel zo met bijna 50 jaar op de teller? Dat verschilt van dag tot dag. De ene dag voel ik me heerlijk jong en energiek en de andere dag besef ik me dat ik toch een dagje ouder word. ’Go with the flow’, zou een mooi nieuw motto voor me kunnen zijn. Het duurt nog wel even voordat ik met pensioen kan (als ik dat haal). Daarom neem ik me voor om vooral door te gaan met het ‘plukken van de dag’, zolang ik nog op deze aardbol rondhuppel. Of strompel, net naar gelang.

Pluk je mee? Er is genoeg dag voor iedereen!

Jacqueline de Rooij