Jawel, ze kwamen weer langs. Op 29 april was het zo ver. Eerst zag ik de hond, even later gevolgd door de herder. Toen even niks, want de schapen laten zich het gras goed smaken dat ze onderweg in de berm zien staan. Enig aanmanend roepen van de herder (met staf), en daar kwamen ze, de schapen. Een machtig en tegelijk ontroerend gezicht. Mij praamt een wonderbaar gevoel dat mijne ziel met blijdschap vult. Drommen schapen. En helemaal achteraan een herderin. Nou, dan is het definitief lente.
Kent u dat prachtige tafereel van de tocht die de Zwitserse koeien in het late voorjaar maken, de bergen op? De ‘Alpaufzug’ heet dat. De met bloemen, vlaggetjes en bellen versierde koeien worden naar de hoog gelegen zomerweiden gebracht waar ze de hele zomer zullen grazen. In september, voordat het te koud wordt, keren de koeien weer terug naar het dal: de Alpabzug.
In Goirle zijn geen bergen, al hebben we een Bergstraat. Maar we hebben hier wel grazige weiden, en daar worden de schapen van ‘De Lachende Ooi’ heengebracht. Wij van de Sporenring zeggen dan tegen elkaar: zie, het is lente! Jammer genoeg blijven de schapen maar een paar dagen. Hoogtijdagen. Ik zit aan het venster en kijk, urenlang. Ik geef toe, dat ik daarbij sewèèle in slaap val, hoe vast ik me ook steeds voorneem om niet te proberen de schaapjes te tellen. Driek van Wissen dichtte:
Schaapjes tellen
Uit Engeland bereiken ons berichten
Dat schapen minder dom zijn dan men meent:
Een beetje schaap herkent mits goedgetraind
Zo'n vijftigtal verschillende gezichten.
Ik dacht meteen jaloers: kon ik dat maar.
Ik houd geen vijftig schapen uit elkaar.
Misschien is het schaap inderdaad niet zo dom, maar hulpeloos is het wel. Het verwenteld schaap als blatend voorbeeld van die weerloosheid. Drommende schapen, grazende schapen, herkauwende schapen, rustende schapen. Pure wol, pure schoonheid.
ndv