door Ben Loonen
Er is weer zo veel gebeurd intussen, maar het is nog mei en de herdenkingen zijn nog niet uit het korte geheugen. We herdachten de Doden, we vierden de Vrijheid. Maar daar was eerst die schitterende Freudiaanse vergissing vanuit het gemeentehuis met de oproep om op Bevrijdingsdag de vlag halfstok te hangen. Een week later werd het gerectificeerd. Dit jaar kon ik me er niet toe aanzetten de vlag uit te hangen, mee te doen met de officiële treur én festiviteit. Als we herdenken zeggen we: “dat nooit meer”, maar de realiteit heeft die slogan ingehaald en ontkracht. Genocide gebeurt voor onze ogen, de regering kijkt weg, vluchtelingen mogen weggepest worden door een minister van de Kroon, premier Schoof trekt geen lessen uit de oorlog. Op 6 mei schreef Wilfred Takken, de doorgaans milde tv-criticus van de NRC, een ongemeen fel commentaar op de Nationale Dodenherdenking. “Volgens het journaal verstoorden twee actievoerders de Dodenherdenking op de Dam. Dat hadden ze natuurlijk niet moeten doen. Maar de werkelijke verstoorders van de plechtigheid hielden een toespraak en legden kransen.” Oei, dat doet pijn! Ik ken in mijn kring nog al wat mensen die hun oude botten naar de alternatieve Dodenherdenking in Scheveningen hadden willen slepen.
Op Paasmaandag ging bij wijze van spreken de pauselijke vlag halfstok, ik heb geen witgeel dundoek in huis. Paus Franciscus overleed, de enige wereldleider op onze treurige globe die nog moreel leiderschap vertegenwoordigde. Ik wist niet dat hij elke avond even telefonisch contact had met de christelijke gemeenschap van Gazastad: hoe gaat het, leven jullie nog, heb je wat te eten gehad, bidden we voor elkaar, tot morgen. Na een kort conclaaf werd Robert Francis Prevost gekozen tot paus, hij koos de naam Leo XIV. Alles wijst erop dat hij in de voetsporen zal treden van Franciscus. De paar augustijnen die in Nederland nog over zijn waren opgetogen, ze kennen hem uit de periode dat hij hun algemeen overste was en hen opzocht. In Eindhoven liep ik twee augustijnen tegen het lijf, ze bevestigden dat ik maar één handshake van de nieuwe paus verwijderd was.
Dan las ik in GB het overlijdensbericht van Ank Doomernik - van Hedel. Ze werd geboren in Berlicum op 16 september 1932, ze overleed in Oisterwijk (verpleeghuis Catharinenberg) op 5 mei 2025. Ze was de vrouw van Louis Doomernik, een fotograaf van Fak Lumen; hem heb ik beter gekend. Zij woonde aan de Tilburgseweg, vele jaren wist ik niet hoe ze heette; in mijn gedachten noemde ik haar het appelvrouwtje vanwege haar appelrode wangen. Ze heeft heel wat schoenen versleten op de Goirlese trottoirs want ze had een enorme drang om in beweging te zijn, ze heeft wat afgetippeld. Gaandeweg werd haar tred moeizaam totdat het een langzame stap werd achter de rollator. Ze hield me wel eens staande om een opmerking te maken over een column van mijn hand. Toen was ze opeens weg. Nu lezen we van haar overlijden in Oisterwijk. Voor Ank gaat mijn mentale vlag halfstok.