door Ben Loonen
Deze column is een klein eerbetoon aan drs Anneke van der Velden – Niericker (Rotterdam, 5 augustus 1929 – Tilburg, 7 juni 2025). Zo stond zij opeens op de pagina overlijdensberichten in Goirles Belang vorige week, met een foto zoals we haar gekend hebben. Ik had haar jaren niet meer gezien, ik wist niet eens dat ze nog leefde. De nabestaanden (onder wie Pieter-Marijn) laten weten dat zij haar op zaterdag 14 juni begraven hebben naast Marinus op Natuurbegraafplaats De Hoevens.
In 1976 leerde ik haar kennen in een soort sportclub van het denken: de damesfilosofieclub. Dat was mijn naam voor de club die ik ging begeleiden, zo stonden de afspraken in mijn agenda, 40 jaren lang, elke maand, behalve de zomermaanden. In 2016 kwam een einde aan de club die in 1966 begon als een afsplitsing van het “katholiek vrouwendispuut”, met als eerste begeleider Els van Buchem. In dat jaar kwam “de import” in Goirle, mensen van buiten, intellectuelen en industriëlen, werkzaam aan de universiteit en de top van het bedrijfsleven. Het waren stellen waarvan de vrouwen grotere ambities hadden dan het aanrecht, zij hadden gestudeerd (zie de titel voor haar naam), ze wilden zich blijven ontwikkelen ook als dat in hun beroep niet mogelijk was (bij huwelijk volgt ontslag).
Anneke van der Velden, Riet Smulders en Maria van den Muijsenbergh-Geurts waren de oprichters, althans de leden van het eerste uur. Ik herinner me Helly de Haan, Wil van Niekerk, Lies Sarolea, Alied Vroom, Luitgard van der Linden, Joke Liesker, Wiesje Dijker, Berti Oprins, Emily Vekemans, Marja Arens, Nel Wiercx, Mieke Braat, Nanny Vlietstra, Antoinette Lombarts, ik ben niet volledig, de meesten zijn niet meer in leven. De club ging ter ziele, maar je kunt in Goirle nog steeds filosoferen (o.l.v. Lucy Roodbol) in De Wildacker of in CC Jan van Besouw.
Ja, ik heb Anneke goed gekend. Ik reed met haar mee naar bijeenkomsten in de regio bij de leden thuis. Zij was een vrouw van het stille midden, maar aan één ding ergerde zij zich wild: de verkeersdrempels, hoepstoepen, zoals zij die noemde. Ze had met haar wetenschappelijke brein uitgerekend hoe energieverspillend en schadelijk voor het milieu dat remmen en optrekken bij hoepstoepen was. Hoe kunnen andere mensen haar gekend hebben? Wel, op velerlei gebied. Ze was een van de oprichters van Windsurfvereniging Goirle (WSVG) die nu 40 jaar bestaat; ze was een fervent surfer, samen met haar man Marinus, op onze surfplas en in Frankrijk. Ze was betrokken bij de stichting Leergeld voor kansarme kinderen en bij stichting Kabelkrant voor flankerende inkomsten voor de Lokale Omroep Goirle. Het conciliaire proces had haar volle aandacht: landen in ontwikkeling, natuur en milieu, de oecumene van de kerken. Ze kwam bij het gezelschap tertulianen in CC Jan van Besouw op vrijdagmorgen. Een stille kracht, een van die mensen die kruipolie in de machinerie van de maatschappij zijn. Ze was wakker (woke) bij de problemen van onze wereld, maar nu is deze vriendelijke vrouw met haar innemende lach verdwenen in de eeuwige slaap.