Na vele jaren kleuteronderwijs neemt Rian Swagemakers afscheid van het schoolleven. Voor talloze kinderen, ouders en collega’s is zij een vertrouwd gezicht geweest – iemand die niet alleen lesgaf, maar vooral warmte, creativiteit en plezier bracht in de klas. Nu ze met pensioen gaat, blikt ze samen met haar collega’s van Basisschool De Kleine Akkers terug op haar rijke loopbaan.

Wat ga je het meest missen?

“De kinderen, absoluut,” vertelt Rian zonder aarzeling. “De knuffels bij binnenkomst, de kleine gesprekjes en de onverwachte genietmomentjes. Zoals een kind dat tijdens een les met de kleurenmonsters zei: ‘Ik voel me kalm, omdat jij er bent.’ Daar krijg je kippenvel van.” Maar ook de samenwerking met collega’s en ouders zal ze missen: “De feestweek, de kinderboekenweek, de vieringen… samen iets moois neerzetten en dan trots zijn op wat je met elkaar hebt bereikt.”

Een leven lang juf

Rian studeerde af in 1984 en koos bewust voor een kleinschalige school in Rijen, waar ze zich meteen thuis voelde. “Het was een klein schooltje, warm en vertrouwd. Daar heb ik vijftien jaar met plezier gewerkt.” Daarna volgden andere scholen en bijzondere projecten, zoals kunstklassen en het geven van kinderyoga. “Ik heb nooit de ambitie gehad om hogerop te klimmen in functies, maar ik heb me altijd verder ontwikkeld. Van gedrags- en meditatiecursussen tot prentenboek-yoga – ik vond het heerlijk om steeds iets nieuws te leren en te delen.”

De drijfveer

Het idee om kleuterjuf te worden ontstond al toen Rian zelf nog een kind was. “Ik wilde terug naar de kleuterschool om te kijken of mijn juf er nog was. Het toneelspelen, de poppenhoek, de geur van de klas – dat heeft altijd indruk gemaakt. Ik wist toen al: ik wil kleuterjuf worden.”

Toen en nu

In de loop der jaren zag ze het onderwijs veranderen. “Vroeger was er meer rust en ruimte voor de seizoenen. Poppenkast spelen, kabouters uit de doos halen… dat was vanzelfsprekend. Nu ligt er meer druk op kinderen én leerkrachten, en ouders zijn kritischer geworden. Soms lijkt er minder ademruimte te zijn. Gelukkig blijft de betrokkenheid van ouders groot en werken we samen aan prachtige projecten.”

Hoogtepunten en typetjes

Eén herinnering kiezen? Dat vindt Rian moeilijk. “Er zijn zóveel bijzondere momenten. Jubilea, vieringen, toneelstukjes… Ik heb vaak typetjes gespeeld bij afscheidsfeestjes van collega’s. Dan stond ik als wielrenner op het podium, of als strenge tijdbewaker met klokken om mijn nek. Ik genoot ervan om iemand anders te zijn en samen te lachen. Dat zijn momenten die ik nooit zal vergeten.”

Vooruitkijken

En wat brengt de toekomst? Rian lacht: “Eerst ga ik mijn tafel opruimen, want die ligt vol hoedjes, kleden en prentenboeken. Maar ik kijk vooral uit naar wat er gaat komen. Ik blijf yoga geven, zingen, misschien een cursus doen – en ik wil volop genieten van mijn gezin. Ik ben oma, en binnenkort zelfs voor de tweede keer. Dat vervult me met trots en dankbaarheid.”

Een laatste tip

Aan haar collega’s in het onderwijs geeft ze mee: “Blijf elkaar zien. Let op wanneer iemand even niet zo lekker zit, gun elkaar rustmomenten. En wees dankbaar voor de kleine dingen – dat maakt het verschil.”

Bedankt!

Met een hart vol mooie herinneringen en de blik gericht op nieuwe avonturen neemt Rian afscheid. Niet alleen als collega, maar vooral als inspirerende juf die bij velen in het dorp een blijvende indruk heeft achtergelaten.

Namens alle collega’s en de vele (oud-)kleuters die bij jou in de klas hebben gezeten: bedankt! Geniet van je zeer welverdiende pensioen. We gaan je enorm missen en koesteren alle prachtige herinneringen die we samen met jou hebben gemaakt.