Terugblik op de raadsvergaderingen van 21 oktober 2025 (deel 1)

U kent ongetwijfeld dat prachtige, gedragen lied over de Wolgaslepers: ta-ta-tá-ta (door Stravinsky in een vloek en een zucht getoonzet op basis van een bestaande Russische volksmelodie; na de Februarirevolutie kon een gala niet meer, zoals gebruikelijk, worden geopend met het volkslied ‘God behoede de tsaar’, dus moest er ’s anderendaags iets anders klinken). Ach, en u kent vast ook wel dat beroemde schilderij van Ilja Repin uit 1873 waarop een groep van elf mannen is afgebeeld die uit alle macht een schip voorttrekken, stroomopwaarts uiteraard.

Aan die slepers moest ik tijdens het interpellatiedebat over het fietspad Riel-Gilze gedurig denken.

door: Norbert de Vries

Scenario’s en in dubio’s

Eerst een tamelijk sloom onderwerp: een (definitieve) Verklaring van geen bedenkingen (VVGB) af te geven voor de realisatie van een zonnepark nabij de Beeksedijk 18 te Goirle. Ook zo’n zaak die zich al jaren voortsleept. In juni 2020 heeft Zonnepark Beeksedijk B.V. een aanvraag ingediend voor het realiseren van een zonnepark. De vergunning is tot twee keer toe verleend en tot twee keer toe vernietigd. En als driemaal scheepsrecht is: daar zijn we weer. Een formaliteit, een zeer beperkte toetsing, maar Gezond Verstand had er grote moeite mee: ‘we zouden dit eigenlijk niet meer moeten willen’, en ‘wij worstelen hier mee’. Ook de Arbeiderspartij was tegen. De rest van de raad was voor.

Dan een heftig dossier: het fietspad Riel-Gilze. Ook een zaak met een lange baard, en een berg frustratie. Mark Verhoeven (LRG) begon aan een lange opsomming van alles wat er gebeurd (en misgegaan) is sinds 2022. De wet van Murphy, en dan in het kwadraat. Dromen in duigen. Zal ik u eens wat zeggen? Dat fietspad komt er nooit! Nimmer, nooit. Geef het in godsnaam op. Gibs auf! Kort verhaal: een man is ’s morgensvroeg gehaast op weg naar het station; het is al later dan hij dacht en hij kent de weg in deze stad niet goed, maar gelukkig: daar ziet hij een politieagent. Hij vraagt hem buiten adem om de weg naar het station.

Er lächelte und sagte: „Von mir willst du den Weg erfahren?“ „Ja“, sagte ich, „da ich ihn selbst nicht finden kann.“ „Gibs auf, gibs auf“, sagte er und wandte sich mit einem großen Schwunge ab, so wie Leute, die mit ihrem Lachen allein sein wollen. (Franz Kafka, Erzählungen und Skizzen aus dem Nachlass)

Dat fietspad waarop geen zegen rust

Hahahha, er komt geen einde aan de tegenslagen en misverstanden. Ja, het is complex (dixit Willem den Ouden), maar, mijn hemel, het is een hilarische historie waarbij alles in het honderd loopt. Je zou er een boek over kunnen schrijven (maar mij staan vandaag slechts 600 woorden ter beschikking) O ja, er moeten wat kabels worden verlegd: Enexis rekent op 100 weken wachttijd. En zo gaat het maar door. Die arme Mark gaat weer met zijn volle kracht aan het touw hangen. Jeschtscho rasik, jeschtscho da ras! Nog een beetje, nog een keer. Ach jij, Wolga, Moederstroom, wijd en diep. Mark als Kanin, centraal in de groep. Kanin, de uit zijn ambt gezette priester, over wie de schilder Repin schreef: ‘Kanin met een vod om zijn hoofd, in zelfgemaakte afgedragen lappen gekleed, had desondanks een uitstraling van grote waardigheid; hij leek wel een heilige’.

Eén scenario

Als u het mij vraagt, is slechts één scenario haalbaar: de korte omweg (350 meter slechts) langs de Goorweg en Schootjesbaan. Prachtige route, schitterend landschap, en absoluut veilig. En het kost helemaal niks! Simple comme bonjour!